Скупио сам храбрости да одгледам филм. Лијепо је сјећати ти се тих времена, проживјети све. Али сво вријеме кунеш и пљујеш оне коју су уништили клуб, који су уништили трибину, буквално плачеш када видимо шта је Партизан данас. Тринкијери нам је вратио на тренутак сан да можемо се вратити на тај пут, а онда болно буђење. Партизан је изгубио индетитет, су рушили сви а то подржавале "легенде" попут Пековића. Данас се показује само реална слика клуба, да није реална не било ликова попут Остоје у клуб. Није битно одакле играчи долазе није битан клуб, битно је да осјете шта је Партизан, шта значи тај клуб. Ни Бо, ни Јан, ни Робертс, ни Жо, ни Лео нису долази из великих клубава, али осјетили клуб како треба. Да би могле здраве промјене у клубу, први корак је управо да ми навијачи будемо оно што смо били. Надам се бољим временима, а до тада остаје нам мазохизам.